Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Zapraszamy do lektury fragmentu „Życiorysu większego św. Franciszka” autorstwa Bonawentury z Bagnoregio o pewnym poecie, który się nawrócił i o tym jakie znaczenie dla św. Franciszka miał znak TAU.

Wzrost zasług i cnót ubogich sług Chrystusa przyczynił się do tego, że dokoła rozchodziła się sława ich dobrego imienia i z różnych stron świata sprowadzała ludzi, którzy pragnęli zobaczyć świętego Ojca. Wśród nich znalazł się również pewien poeta, który gorliwie oddawał się układaniu światowych piosenek, za co otrzymał nagrodę od cesarza i był nazwany „królem wierszy”. Zdecydował się on przyjść do męża Bożego, gardzącego światem. Odnalazł go przemawiającego w pewnym klasztorze w pobliżu zamku św. Seweryna. Wtedy spoczęła na nim ręka Pańska i zobaczył Franciszka, głosiciela krzyża Chrystusowego, naznaczonego jakby dwoma skrzyżowanymi mieczami o wielkim blasku, z których jeden sięgał od stóp do głowy, a drugi, przechodząc przez pierś, dotykał rozłożonych rąk. Nie znał twarzy sługi Chrystusowego, ale natychmiast go poznał po takim cudzie. Zachwycił się jego widokiem i zdecydował na lepsze życie.

Skruszony mocą jego słów, jakby przebity mieczem ducha wychodzącym z jego ust, wzgardził zupełnie próżnościami tego świata i przyjął sposób życia błogosławionego Ojca. Święty mąż widząc, że tak doskonale nawrócił się od niepokoju świata do pokoju Chrystusa, nazwał go bratem Pacyfikiem. Postępował on później w doskonałej świętości i zanim został ministrem prowincjalnym we Francji – spełniał tam obowiązek jako pierwszy – zasłużył na to, by kilkakrotnie ujrzeć znak „Tau” na czole Franciszka. Znak ten mienił się różnymi kolorami i zdobił jego twarz godnym podziwu pięknem. Święty mąż otaczał ów znak szczególną czcią, często mówił o nim w swoich przemówieniach i podpisywał się nim własnoręcznie na wysyłanych listach, jakby jego misja polegała na tym aby według słów proroka nakreślić Tau na czołach ludzi, którzy wzdychając biadają, autentycznie nawróconych do Jezusa Chrystusa.