Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Trzy chleby (Łk 11,5), aby nie brakło nikomu, kto głodny, kto w drodze, kto zasiądzie do stołu. Czy nie jest to obraz chleba codziennego, potrzebnego dla ciała, ale i chleba przyjaźni z Bogiem i chleba eucharystycznego, przez który jesteśmy jedno z Panem?

Płaszcz proroka jest jak dom. Przestrzenią modlitwy, spotkania, słuchania. To jakby inny świat, z którego wychodzi prorok ze słowem Boga. Jedynie Bóg może nas zadomowić w sobie, okryć-ubrać, przyozdobić, dać udział w dobru, bo tylko On jest Dobry.

W każdej sytuacji rozbrzmiewa pytanie, które Chrystus zadał apostołom – Kim jestem dla Ciebie? Jak rozumiesz obecność i moją drogę przez krzyż ku zmartwychwstaniu? Czy chcesz iść taką drogą jak Ja? Zawsze następuje odpowiedź, którą potem kontynuujemy; możemy dać się prowadzić Jezusowi - zapierając się siebie, albo zaprzeć się Jezusa, skupiając na swojej wygodzie (por. Łk 9,18-24).

Duch Święty pomaga nam „widzieć” Stwórcę, Pasterza, Lekarza - Boga Jedynego w Trójcy Świętej, podtrzymującego całe stworzenie, Sprawiedliwego, Miłosiernego, Wrażliwego na wołanie ludzkiego serca Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

"Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J14,26).

"Tajemnica szczęśliwej komunii z Bogiem i tymi wszystkimi, którzy są w Chrystusie, przekracza wszelkie możliwości naszego zrozumienia i wyobrażenia. Pismo święte mówi o niej w obrazach: życie, światło, pokój, uczta weselna, wino królestwa, dom Ojca, niebieskie Jeruzalem, raj: "To, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują" (1 Kor 2, 9)".

"Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego" (Dz 14,21).

Aż do końca czasów będzie trwała konfrontacja Ewangelii z ludzkimi sercami. Nie jest łatwo porzucić ciemności dla światła. Dobry pasterz nie może przestraszyć się ciemności pod żadną postacią. Jeśli Kościół żyje i rozwija się, to dzięki dobrym pasterzom. Takich nigdy nie brakowało i nie brakuje.

Miłosierdzie Boże jest jak otwarty, rozkwitnięty, czerwony tulipan, znak krwawego i uwielbionego stygmatu, który zaprasza i prowadzi do życia, nie do śmierci. I nasze rany rozkwitną, wcześniej jednak mamy je złączyć z Jego ranami, z Jego Sercem, z Jego wolą.

Spokojne spojrzenie wiary jest źródłem nowego spojrzenia. Jest to bowiem spojrzenie przez Jezusa z Nim i w Nim. On żyje! Dlatego ożywia nasze spojrzenie na najciemniejsze sytuacje. Wszystko może się chwiać upadać, palić... ale Jego miłość nie odstępuje od nas, więcej przenosi nas zawsze bliżej Jego samego.

W zakończeniu opisu Męki Pańskiej, po śmierci Jezusa, w trzech wersetach Ewangelii św. Łukasza, widzimy trzy pozytywne postawy wobec uniżenia Chrystusa.

„Otwieram wszystkim drogę przez morze zła, dokonuje rzeczy nowej wśród waszej wielokrotnej nieprawości, nieprawości wszystkich ludzi. Nie potępiam was, zgrzeszyliście, każdy grzech nazywam po imieniu, ale i każdy biorę na siebie, a Ty idź i nie grzesz więcej!”

Zdaje się, że w osobistym wyznaniu grzechów jest lekarstwo na zło w świecie, wokół nas. Osobiste nawrócenie i uderzenie się w swoje piersi: „ja zgrzeszyłem...” sprawia, że przestaję się bić w piersi sąsiada, drugiego... Czy odnowi się, czy powstanie z grzechu Kościół bez nas?

Łotr był bardziej uschłym drzewem niż krzyż na którym wisiał, ale właśnie w tym najbardziej bezowocnym miejscu rozpaczy zakwitł jak jabłoń na wiosnę, ponieważ Jezus z Nim i dla Niego umierał, a łotr powierzył się Jemu.

Kiedy wyjdziemy ze swojego namiotu i zamieszkamy w Sercu Jezusa czyż będziemy dalej niczym kamień rzucony w wodę, bez wiedzy, co do skutków swojego życia i owoców życia? Krzyż Jezusa jest Światłem, ponieważ w Jezusie jest Światło. Takie światło przenika najgłębiej w życie codzienne tych, którzy na Niego patrzą i Jego słuchają.

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu jest nam ukazana prawda o zwycięstwie Jezusa Boga-Człowieka nad szatanem, nad każdą pokusą złego (Łk 4,1-13). Mieć wiarę to znać treść swojej wiary, odzyskać proporcje w patrzeniu na świat, na to, co istotne, na siłę zła i grzechu, ale i ofiarować często i całkowicie siebie Bogu, to znaczy łączyć się z Jezusem jako Panem.

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Łk 6,45).

Przyroda i to, co dokonuje się w niej co roku, staje się obrazem rzeczy duchowych, które dotyczą człowieka, każdego z nas.

Chrystus nazwany jest przez św. Pawła „pierwocinami spośród tych, co pomarli” (1 Kor 15,20), a więc Jezus jest początkiem, zalążkiem zupełnej nowości dla nas, Jego uczniów.

"I usłyszałem głos Pana mówiącego: <Kogo mam posłać Kto by Nam poszedł?> Odpowiedziałem: <Oto ja, poślij mnie!>"