Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Każdego człowieka Chrystus wzywa do przejścia drogi, aż do upodobnienia się do Ojca. W Nim i przez Niego możemy w sobie rozpalić pełnię życia Boga.

Jest coś mocniejszego od spektakularnych znaków, uzdrowień, proroctw jak miecz, które objawiają Boże działanie? Jest. Św. Paweł mówi, że jest to miłość, która jest ponad wszystkim i trwa wiecznie.

Zwój-Księga staje się świętą bramą, oknem, mostem, który łączy moje dziś z Jego Obecnością i wiecznym trwaniem, z Jego życiem i z Jego Duchem! Tylko Jezus posiada w pełni Ducha Świętego, dlatego może Go udzielić nawet przez jedno zdanie z Pisma Świętego.

Izajasz, prorok, jest jak starosta weselny, bo mówi, że nie spocznie aż Syjon, Jerozolima, naród wybrany, ostatecznie każdy wybrany, nie zostanie doprowadzony do ślubu. Pan młody jest już gotowy, narzeczona miała trudną historię, była „jakby porzucona”, ale „spodobała się Panu” i błyśnie nowym imieniem,  jakby nową kreacją, która olśni innych (Iz 62,1-5).

„Jezus jest Bezkresną Wodą obmywająca miasto Boże, On - Źródło niepojęte i niewyczerpane, zanurzył się w niewielkiej i doczesnej rzece” (Św. Hipolit)

Bóg wypowiada jedno Słowo, ale jakże bogate. To słowo brzmi: JEZUS.

Zanim chłodna grota betlejemska przyjęła Matkę rodzącą dziecko, łono Maryi stało się ciepłym, pięknym i przytulnym domem Emmanuela.

"Wszędzie, na każdym miejscu, o każdej godzinie i o każdej porze, codziennie i nieustannie wierzmy wszyscy szczerze i pokornie, nośmy w sercu i kochajmy, czcijmy, uwielbiajmy, służmy, chwalmy i błogosławmy, wychwalajmy i wywyższajmy, wysławiajmy i dzięki składajmy najwyższemu Bogu wiecznemu, Trójcy i Jedności, Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu…”

"Trzeba uklęknąć i uprzytomnić sobie, że Bóg istnieje i panuje; że jest godzien posiadać wszelką moc. Że jest godzien być Bogiem… Może odkryjemy wielkie szczęście w tej myśli: że Bóg jest Bogiem! Ta myśl sprawiała, że święci byli spalani miłością”

Najważniejsza granica, którą trzeba jak najszybciej przejść to granica, która oddziela świat pychy i egoizmu od świata miłości i służby. W Chrystusie jest już obecny pośród nas nowy świat, nowa wiosna i dzięki Niemu granica śmierci jest dla wierzącego jak drzwi i okna do życia bez końca.

"Dwa drewna" były potrzebne wdowie z Sarepty, aby rozpalić ostatni ogień. "Dwa pieniążki" oddała uboga wdowa w świątyni, powierzając siebie Bogu. Dzięki posłuszeństwu prorokowi, ostatni ogień z "dwóch drewien" przemienił się w niewyczerpaną obfitość, oddane zaś "dwa pieniążki" ukazują bogactwo łaski płynącej nawet ze śmierci.

"...Każdy wie że ziemia trzeszczy w szwach, więc na Święte Serce spójrz choć raz, nim pęknie w szerz, czy już o tym wiesz…”

„Nie zatrzymujcie więc niczego z siebie dla siebie, aby was całych przyjął Ten, który cały wam się oddaje" (św. Franciszek, List do Zakonu, w. 29).

Jesteśmy zaproszeni na drogę Sługi. Światło, które jest szatą zwycięskiego Sługi Jezusa jest udziałem tych, którzy rodzą się w drodze za Nim, bo pośród labiryntu zła, całą swoją siłę czerpią z tronu łaski, z krzyża chwalebnego i otrzymują w danej chwili łaskę stosownej odpowiedzi, w Duchu Jezusa.

Kolejny skandal. Im bliżej Jezusa, tym mocniejsze światło w serca uczniów. Serca uczniów są jak kałuże błota. Jezus jednak jest jak wartki strumień, który może i chce je oczyszczać.

Chrześcijanie od początku byli świadomie, że pierwszym terenem walki i zwycięstwa jest ludzkie serce, dlatego św. Paweł wzywa wierzących: "Nieustanie się módlcie" (1 Tes 5,17).

„Kiedy wezwie was miłość, idźcie za nią. Aczkolwiek jej drogi są twarde i nierówne. I kiedy obejmą was jej skrzydła, ufajcie jej, aczkolwiek szpada ukryta w jej piórach może was zranić..."

Kim jest anioł, który obudził proroka Eliasza z letargu? Kim jest anioł, który budzi wszystkich zmęczonych np. „zarazą błędów i zepsucia”? Kim jest anioł, który podaje - jak prorokowi Eliaszowi - chleb strudzonym życiem, na dalszą drogę?

Bóg „nie chce, abyśmy byli jak kury, które gonią za gospodynią z miłości do ziarna” (o. S. Fausti), ale oblubienicą, która szuka i odnajduje Oblubieńca, łączy się z Nim, z Jego światem i jest szczęśliwa w miłości bez końca (Pnp 8,6).

Litość nadaje kształt działaniu Boga wobec zagubionego, grzesznego i dotkniętego śmiercią człowieka. To jest siła pasterskiej działalności Jezusa. Dlatego: „niczego nam nie braknie, bo Pan jest naszym Pasterzem” (Ps 23,1). Jest to również cecha, której pasterze, ale i wszyscy uczniowie Pana powinni się uczyć, abyśmy się nie błąkali, nie dzielili, ale wzrastali w miłości.