Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Dlaczego Jezu po raz kolejny zadajesz mi pytanie: Kim jestem dla Ciebie? Przecież wiesz, że wierzę w Ciebie. Ja wiem wszystko, ale Ty jeszcze nie wiesz ile wiary jest w Tobie i czy w tych oklicznościach - teraz, opierasz się o Mnie jak o Jedyną Skałę.

„Wiemy, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamysłu... by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był Pierworodnym między wielu braćmi” (Rz 8,28-30).

„Skąd wyszedł siać, skoro wszędzie jest obecny i wszystko napełnia? Albo jak wyszedł?”... „[wyszedł] nie z miejsca, ale przez swą naturę i przez zrządzenie dokonane ze względu na nas, stając się nam bliższy przez okrycie ciałem… my nie mogliśmy przyjść do Niego… grzechy zamknęły nam dostęp, to On wyszedł ku nam… wyszedł uprawiać a nie karać, zasiać ziarno bogobojności”.

Św. Janie Pawle II, módl się za nami i zawołaj proszę w swojej tonacji już przed Tronem Baranka: „Przyjdź Duchu Święty i odnów oblicze tej ziemi”.

„Idziemy jak po linie między dwoma ogniami. Wiemy, że istnieje płomień piekła i namiętności, ale również wiemy, że istnieje płomień Bożej miłości”.

Jezus Chrystus, nasza Żyjąca Nadzieja, dał Kościołowi wszystko, co jest potrzebne do podźwignięcia każdego człowieka z największych ciemności. Nie tylko dał, ale jest w Kościele jako Jego Pan. Każdego pragnie odnowić swoim „wielkim miłosierdziem”, aby miłosierdzie Jego odnowiło naszą ziemię.

W tym roku będzie inaczej. Co roku mogliśmy być na Liturgii, aby przeżywać Paschę Jezusa, ale w tym roku, większość z wierzących nie będzie brała udziału w Liturgii. Czy jednak zaproszenie do Jeruzalem nie jest aktualne dla każdego, kto wierzy w to, co się wydarzyło raz w mieście świętym, ale przecież jest ważne w czas Paschy każdego roku?

Pustynia coraz bardziej doskwiera, staje się niebezpieczna. Szemrać czy wołać do Boga? Chodzić ukradkiem po wodę jak Samarytanka i ze wstydu dalej nic nie zmieniać w sobie? Mamy serce twarde czy miękkie? Czy Bóg może wyprowadzić na nowo Wodę Żywą ze skały serca?

Jezus rzucił światło prawdziwe, Siebie samego pod moje zabłąkane serce i stopy, na życie i nieśmiertelność (por. 2 Tym 1,10), ale czy to rzuci mnie na kolana, nawróci, aby ruszyć za Światłem Prawdziwym?

„Kto kocha Boga, zawsze z Nim rozmawia, jak z ojcem, odwracając się od wszelkiej namiętnej myśli” (Ewagriusz z Pontu, mnich egipski, IV w).

W każdej świątyni chrześcijańskiej, w każdym kościele jest przynajmniej kilka elementów, które wskazują na wezwanie do stawania się świętymi i doskonałymi jak sam Bóg! W 100 lecie nadania tytułu bazyliki, kościołowi św. Franciszka w Krakowie, bardzo mocno brzmią nam - braciom z tego klasztoru - te słowa św. Pawła.

Cztery osoby wokół Władcy Światła (Łk 2,29), przy "ogniu złotnika" (Ml 3,2). Łączy je biel, czystość decyzji, zgoda na drogę, aż po miecz bólu, zgoda na wewnętrzną przemianę i ogołocenie w cierpieniu, zgoda na rozjaśnienie swoich ciemności jak i tych, wśród których przychodzi płonąć.

Dla św. Pawła jest to pytanie retoryczne, bo Chrystus Pan jest Jeden. Jeśli jest podzielony - zawłaszczany, to przez nas, grzeszników. Poziom naszej wiary w Chrystusa, głębia życia sakramentalnego każdego z nas jest jednak bardzo różna. Różny jest więc poziom jedności z Bogiem i z innymi wierzącymi. Mamy więc jako wierzący wpływ na jedność - przez osobiste nawrócenie.

A jednak „Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1,5). Ciemności ducha pokonuje się intensywnością światła. Dotyczy to naszego serca jak i innych ludzi. Jezus powiedział, że kiedy „wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu” (Mt 24,12). Ci, którzy przyjęli Słowo Wcielone są nadzieją świata.

Zanim Jezus narodził się z Maryi, Józef przez posłuszeństwo wiary narodził się jakby na nowo. Przyjął znak Emmanuela, przyjął Maryję z Dzieckiem. Zmieniło się jego życie, dzięki Życiu Dziecka, które przyjął.

Zakwestionować Obecność Boga, swoje o niej wyobrażenie, czy zakwestionować siebie, uznać, że hojność Boża okazała się większa, że On sam daje mi zbawienie przez Jezusa sięgające do korzeni mojej istoty. Bez Boga jestem jak przystrojony badyl, który i tak zżerają robaki.

Bóg nic nie niszczy, to my psujemy. Bóg naprawia wszystko przez potomstwo Ewy (Rdz 3,9-15.20). Daje więc Bóg w pełni czasu Nowego Adama z Nowej Ewy, Niepokalanej. Oboje czyści pośród skalanych grzeszników, oboje ukryci i nie dotknięci przez węża i jego podstępy. Żyjąc „naprawiają” nas, wzbudzając nadzieję na odnowienie wszystkiego w Bogu.

„Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna” (Ap 22,16).

Życie chrześcijańskie to nieustanne przekraczanie tego, co już wiemy o Bogu i o sobie w Jego świetle. Wyrzucanie, kruszenie cielców, które betonują i zasłaniają drogę ku Ojcu. Trzeba nam przeglądać się w każdym zdaniu Ewangelii, aby nie brakło nam światła do nawrócenia.

W języku, którym posługiwał się Jezus nie ma stopniowania przymiotników. Ostra dwubiegunowość znaczeń (miłować – nienawidzieć) występująca w Ewangelii ma ukazać potrzebę jednoznacznej postawy wobec jedynego nauczyciela mądrości jakim jest Jezus.