Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna... podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi" (Hbr 1,1.3).

Dlaczego „najmniejsze” „małe”, „ciało”, wybiera Bóg, aby zrobić pierwszy krok pomiędzy nami? Ponieważ przychodzi jako miłość, a nie jako sędzia. Przychodzi, aby wzrastać pomiędzy nami, a my z Nim dorastać z pomocą Jego łaski obecności.

Różowy, spokojny i łagodny kolor kapłańskiego ornatu w trzecią niedzielę Adwentu wiele mówi. Coś jaśniejszego niż fiolet, ale jeszcze nie słoneczne złoto. Jesteśmy w drodze ku światłu i pełnej radości.

Ósmy dzień Adwentu. Pytam siebie, czy zacząłem budować drogę na spotkanie z przychodzącym Chrystusem? On sam otworzył drogę dla mnie, stał się drogą, teraz kolej na mnie. Słyszymy dziś bowiem: „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego” (Łk 3,4).

Jeśli trwoga, niepokoje, urastają w nas do niebezpiecznych rozmiarów, to nie dlatego, że my sami nie jesteśmy w stanie się im oprzeć! Bo sami nie możemy na pewno! Nawet niewidoczny wirus czy żądło małej osy może być śmiertelne dla nas. Powodem prawdziwego potopu i zatapiania nas nie są małe czy wielkie i przerastające nas trudności, ale fakt, że że nie ma w nas Boga, nie ma w nas oczekiwania większego niż najwyższe fale tsunami i wołania wyraźniejszego niż potoki pokus!

Dlaczego Jezus pośród nas - aż tak się "ukrył"? Ponieważ jest Bogiem pomiędzy nami, a więc wolny od egoizmu i chęci siłowego panowania nad innymi. To Wzór i Pierworodny spośród wszystkich ludzi! Przychodzi, aby nam objawić prawdę o królestwie Ojca i o nas samych „zaklinowanych” w sztuczności i przemocy hałaśliwych idei.

Wielu dawało i daje wiele, ale przy tym często służąc sobie i kochając siebie... Prawdziwą ikoną odpowiedzi danej Bogu jest uboga wdowa. Zauważył ją Jezus, ponieważ sam cały się nam oddaje i takiego daru z siebie uczy nas.

Ileż ofiar składamy, aby zdobyć, kupić czy sprzedać - jak nam się wydaje - miłość? W iluż pseudoliturgiach jesteśmy gotowi wziąć udział, aby zdobyć uznanie i cześć, choćby namiastkę miłości?

Bartymeusz ze swoją drogą przez ciemności do Jezusa i z Jezusem przez ciemność grzechu, śmierci do zmartwychwstania to ikona wierzącego. Musimy się z tą ikoną skonfrontować i zobaczyć na jakim etapie drogi do Jezusa i z Jezusem do Ojca jesteśmy.

Żyć w chwale Boga to żyć Jego powagą i odwagą pełną miłości. Jak Jezus. Nie tylko więc dla doraźnych i małych korzyści, dla ziemskiego tronu. Uczniowie Pana są przedłużeniem tronu chwały i władzy Bożej, ale jest to inny tron - tronu łaski Pana w historii.

Jest coś potężniejszego w świecie niż zgorszenie. Potężniejsza od zgorszeń jest miłość i dobroć Jezusa. Możemy mieć w niej coraz głębszy udział lub ją zasłaniać, ale nie usuniemy już jej spośród nas.

Jedyna wojna godna człowieka sprawiedliwego to próba jego cierpliwej miłości. Czy potrafimy służyć mając jakieś odpowiedzialne stanowisko czy urząd? Czy rzeczywiście jesteśmy odporni na korupcję? Czy potrafimy być miłosierni i jednocześnie obronić dom, wspólnotę przed obłudą i agresją? Czy potrafimy przyznać się do błędu, zmienić zdanie, kiedy racji nie mamy? To są bitwy godne sprawiedliwego, do których jesteśmy wezwani teraz.

Kiedy mówimy „wierzę w Boga, Jezusa Chrystusa, Ducha Świętego, Kościół święty…” to tak jakbyśmy przeskakiwali na drugą stronę przepaści, do innego świata i łączyli się z wiecznością, a jednocześnie coraz głębiej szli drogą Jezusa na ziemi.

Nikt z nas dobrze nie słyszy, dopóki nie słyszy Pana. Nikt nie usłyszy czegoś lepszego niż od Pana. Nikt więc nie może przemówić mądrze, dopóki nie spotka się z Nim. Bł. Aniela Salawa usłyszała, posłuchała, dlatego przemawia.

Dobro i zło ma źródło w człowieku, we wnętrzu, w naszym sercu. Im bliżej jesteśmy myśli Bożych, które On sam nam objawił oraz im bardziej za nimi idziemy, stajemy się podobni do Niego czyli piękni. Im więcej dysonansu pomiędzy myślami Bożymi i naszymi tym większa nasza brzydota.

Jezus wzywa swoich uczniów: "Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco”(Mk 6,31). „Puste miejsce” (w j. greckim: „eremos”), na które Jezusa wysyła uczniów, sam wcześniej ukazuje nam jako źródło siły i owocnego życia dobrego pasterza.

Co jest potrzebne, aby misja apostołów była skuteczna? Zadziwiające, ale „nic”! Nic naszego. Jezus „przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę” (Mk 6,8). To „nic”, ubóstwo, to jest właściwa przestrzeń, w której sam Pan chce działać i wyzwalać w samych uczniach i przez uczniów moc królestwa Bożego; nowego świata i nowego życia, które może pochodzić jedynie od Boga.

Tak jak Jezusa, tak jak Franciszka z Asyżu tak i tych, którzy chcą mieć braterstwo z Jezusem w tym samy świetle prawdy - spotka ten sam los. Dla jednych będzie światłem „na powstanie”, dla innych „na upadek” (Łk 2,34).

Wierzący nie ogranicza Boga swoją niemocą, ale właśnie poprzez niemoc otwiera się na nowe i wszechmocne działanie Boga. Może wtedy wystarczy akt ufności wyrażony przez uśmiech jako droga spotkania Mocnego i słabego: Boga z człowiekiem.

„Oto Serce, które ogromnie umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do zupełnego wyniszczenia Siebie, dla okazania im Swej miłości, a jednak w zamian za to doznaje od większości ludzi gorzkiej niewdzięczności..."