Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Aż do końca czasów będzie trwała konfrontacja Ewangelii z ludzkimi sercami. Nie jest łatwo porzucić ciemności dla światła. Dobry pasterz nie może przestraszyć się ciemności pod żadną postacią. Jeśli Kościół żyje i rozwija się, to dzięki dobrym pasterzom. Takich nigdy nie brakowało i nie brakuje.

Miłosierdzie Boże jest jak otwarty, rozkwitnięty, czerwony tulipan, znak krwawego i uwielbionego stygmatu, który zaprasza i prowadzi do życia, nie do śmierci. I nasze rany rozkwitną, wcześniej jednak mamy je złączyć z Jego ranami, z Jego Sercem, z Jego wolą.

Spokojne spojrzenie wiary jest źródłem nowego spojrzenia. Jest to bowiem spojrzenie przez Jezusa z Nim i w Nim. On żyje! Dlatego ożywia nasze spojrzenie na najciemniejsze sytuacje. Wszystko może się chwiać upadać, palić... ale Jego miłość nie odstępuje od nas, więcej przenosi nas zawsze bliżej Jego samego.

W zakończeniu opisu Męki Pańskiej, po śmierci Jezusa, w trzech wersetach Ewangelii św. Łukasza, widzimy trzy pozytywne postawy wobec uniżenia Chrystusa.

„Otwieram wszystkim drogę przez morze zła, dokonuje rzeczy nowej wśród waszej wielokrotnej nieprawości, nieprawości wszystkich ludzi. Nie potępiam was, zgrzeszyliście, każdy grzech nazywam po imieniu, ale i każdy biorę na siebie, a Ty idź i nie grzesz więcej!”

Zdaje się, że w osobistym wyznaniu grzechów jest lekarstwo na zło w świecie, wokół nas. Osobiste nawrócenie i uderzenie się w swoje piersi: „ja zgrzeszyłem...” sprawia, że przestaję się bić w piersi sąsiada, drugiego... Czy odnowi się, czy powstanie z grzechu Kościół bez nas?

Łotr był bardziej uschłym drzewem niż krzyż na którym wisiał, ale właśnie w tym najbardziej bezowocnym miejscu rozpaczy zakwitł jak jabłoń na wiosnę, ponieważ Jezus z Nim i dla Niego umierał, a łotr powierzył się Jemu.

Kiedy wyjdziemy ze swojego namiotu i zamieszkamy w Sercu Jezusa czyż będziemy dalej niczym kamień rzucony w wodę, bez wiedzy, co do skutków swojego życia i owoców życia? Krzyż Jezusa jest Światłem, ponieważ w Jezusie jest Światło. Takie światło przenika najgłębiej w życie codzienne tych, którzy na Niego patrzą i Jego słuchają.

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu jest nam ukazana prawda o zwycięstwie Jezusa Boga-Człowieka nad szatanem, nad każdą pokusą złego (Łk 4,1-13). Mieć wiarę to znać treść swojej wiary, odzyskać proporcje w patrzeniu na świat, na to, co istotne, na siłę zła i grzechu, ale i ofiarować często i całkowicie siebie Bogu, to znaczy łączyć się z Jezusem jako Panem.

„Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta” (Łk 6,45).

Przyroda i to, co dokonuje się w niej co roku, staje się obrazem rzeczy duchowych, które dotyczą człowieka, każdego z nas.

Chrystus nazwany jest przez św. Pawła „pierwocinami spośród tych, co pomarli” (1 Kor 15,20), a więc Jezus jest początkiem, zalążkiem zupełnej nowości dla nas, Jego uczniów.

"I usłyszałem głos Pana mówiącego: <Kogo mam posłać Kto by Nam poszedł?> Odpowiedziałem: <Oto ja, poślij mnie!>"

Jesteśmy jak strzelające na oślep czołgi, a powinniśmy być… twierdzą warowną! Tak, twierdzą warowną. Tak Bóg mówi do proroka Jeremiasza: „A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną…” (Jr 1,18).

Pośród naszej przerażającej biedy i braków, Bóg, który kocha każdego człowieka, kocha ludzkość, objawia się jako oblubieniec wobec oblubienicy. Przecież tylko z serca i ust zakochanego mogą wypłynąć takie słowa: nie spocznę dopóki sprawiedliwość Twoja „nie błyśnie jak zorza” (Iz 62,1).

Człowiek mądry jest pokorny, nie ma w sobie gotowej odpowiedzi, ale jej poszukuje. Pyta i słucha. Rozważa, uczy się wybierać dobrze i coraz lepiej. Staje się mądry przez postawę pokornej dociekliwości. To droga do prawdziwego bogactwa umysłu i ducha.

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna... podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi" (Hbr 1,1.3).

Dlaczego „najmniejsze” „małe”, „ciało”, wybiera Bóg, aby zrobić pierwszy krok pomiędzy nami? Ponieważ przychodzi jako miłość, a nie jako sędzia. Przychodzi, aby wzrastać pomiędzy nami, a my z Nim dorastać z pomocą Jego łaski obecności.

Różowy, spokojny i łagodny kolor kapłańskiego ornatu w trzecią niedzielę Adwentu wiele mówi. Coś jaśniejszego niż fiolet, ale jeszcze nie słoneczne złoto. Jesteśmy w drodze ku światłu i pełnej radości.

Ósmy dzień Adwentu. Pytam siebie, czy zacząłem budować drogę na spotkanie z przychodzącym Chrystusem? On sam otworzył drogę dla mnie, stał się drogą, teraz kolej na mnie. Słyszymy dziś bowiem: „Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego” (Łk 3,4).