Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Kiedy mówimy „wierzę w Boga, Jezusa Chrystusa, Ducha Świętego, Kościół święty…” to tak jakbyśmy przeskakiwali na drugą stronę przepaści, do innego świata i łączyli się z wiecznością, a jednocześnie coraz głębiej szli drogą Jezusa na ziemi.

Nikt z nas dobrze nie słyszy, dopóki nie słyszy Pana. Nikt nie usłyszy czegoś lepszego niż od Pana. Nikt więc nie może przemówić mądrze, dopóki nie spotka się z Nim. Bł. Aniela Salawa usłyszała, posłuchała, dlatego przemawia.

Dobro i zło ma źródło w człowieku, we wnętrzu, w naszym sercu. Im bliżej jesteśmy myśli Bożych, które On sam nam objawił oraz im bardziej za nimi idziemy, stajemy się podobni do Niego czyli piękni. Im więcej dysonansu pomiędzy myślami Bożymi i naszymi tym większa nasza brzydota.

Jezus wzywa swoich uczniów: "Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco”(Mk 6,31). „Puste miejsce” (w j. greckim: „eremos”), na które Jezusa wysyła uczniów, sam wcześniej ukazuje nam jako źródło siły i owocnego życia dobrego pasterza.

Co jest potrzebne, aby misja apostołów była skuteczna? Zadziwiające, ale „nic”! Nic naszego. Jezus „przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę” (Mk 6,8). To „nic”, ubóstwo, to jest właściwa przestrzeń, w której sam Pan chce działać i wyzwalać w samych uczniach i przez uczniów moc królestwa Bożego; nowego świata i nowego życia, które może pochodzić jedynie od Boga.

Tak jak Jezusa, tak jak Franciszka z Asyżu tak i tych, którzy chcą mieć braterstwo z Jezusem w tym samy świetle prawdy - spotka ten sam los. Dla jednych będzie światłem „na powstanie”, dla innych „na upadek” (Łk 2,34).

Wierzący nie ogranicza Boga swoją niemocą, ale właśnie poprzez niemoc otwiera się na nowe i wszechmocne działanie Boga. Może wtedy wystarczy akt ufności wyrażony przez uśmiech jako droga spotkania Mocnego i słabego: Boga z człowiekiem.

„Oto Serce, które ogromnie umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do zupełnego wyniszczenia Siebie, dla okazania im Swej miłości, a jednak w zamian za to doznaje od większości ludzi gorzkiej niewdzięczności..."

Wyciągnij rękę… bo jesteś chory, bo wyciągałeś ręce po owoc z drzewa „dobra i zła”, po grzech, ponieważ wyciągasz ręce tylko do pracy, bogacenia się, budowania swojego królestwa i tylko dla siebie, ponieważ trzeba, abyś wielbił Boga w modlitwie, bo przez Jezusa „ręką mocną i wyciągniętym ramieniem” na krzyżu zostałeś wyzwolony. Wyciągnij rękę… uwierz, że możesz być stworzony na nowo, abyś współtworzył z Bogiem, na Jego chwałę i dla dobra bliźnich.

„Bóg jest wiecznym szczęściem, nieśmiertelnym życiem, światłem nie znającym zachodu. Bóg jest Miłością: Ojciec, Syn i Duch Święty. Bóg chce w sposób wolny udzielać chwały swego szczęśliwego życia. Taki jest Jego "zamysł życzliwości" , który powziął przed stworzeniem świata w swoim umiłowanym Synu..."

Duch jest jak ogrodnik czerpiący ze źródła wodę i rozlewający na spragnioną ziemię. Źródłem jest Jezus i Jego życie, woda to nowe poznanie, głębsze poznanie, kontemplacja Prawdy, którą jest Jezus, Bóg, Trójca Święta i nasze życie z Bogiem. Spragniona ziemia to ciągle my, którzy bez pomocy Ducha nigdy nie zaowocujemy.

Każdy kto uwierzy w Ewangelię, wchodzi „w pochód Boga przez świat”, wkracza na Bożą drogę, drogę Syna Bożego, otrzymuje dary, dzięki którym może mieć udział w przemianie świata, przygotowaniu świata na powtórne przyjście Chrystusa i wejście do Jego Chwały.

Miłujemy wtedy, kiedy dajemy siebie do końca w każdej chwili, w każdym akcie. Inaczej nie rozumiemy miłości Jezusa i nie chcemy w niej dojrzewać

Latorośli potrzebne jest światło słońca tak samo jak nocny blask księżyca, deszcz i czas... mądre dłonie właściciela winnicy, aby można było zobaczyć i smakować słodkie i dorodne owoce. Wtedy również objawi się niepowtarzalne bogactwo krzewu winnego.

„Jest tylko jeden pasterz. Logos, który w Jezusie stał się człowiekiem, jest pasterzem wszystkich ludzi, bo wszyscy zostali stworzeni przez to samo Słowo; mimo całego swego rozproszenia są jednością przez odniesienie do Niego, jako ich wspólnego Źródła i Celu" (Benedykt XVI).

Jezus przychodzi do „zatrwożonych i wylękłych” (Łk 24,37) apostołów i spożywa z nimi posiłek. Na wiele sposobów pokazuje, że żyje, że nie jest duchem - zjawą, ale zwycięzcą śmierci i tego wszystkiego, co z nią związane: śmiertelną niepewnością, bólem, cierpieniem, trwogą…

Mamy wszystko, aby w każdej sytuacji przyjąć obecność Jezusa jako Chrystusa i wyznać: „Jezu, ufam Tobie!” Błogosławieni, którzy w centrum swojego świata nie stawiają wojen, lęków, ciemności grzechów, ale Pana, od Niego przyjmują pokój i miłosierdzie oraz przekazują go innym.

Stając przed pustym grobem Jezusa Chrystusa jak otwartą Księgą Mądrości, pytamy: czy wybrać Mądrość, którą głosił Sprawiedliwy Jezus? Co zapisywać i dawać do czytania innym po spowiedzi wielkanocnej? Św. Piotr „ujrzał i uwierzył” (J 20,8). Potem Piotr i jego następcy, święci, jak św. Franciszek z Asyżu, stali się jak otwarte księgi. Zamknięta bowiem na krzyżu Księga Mądrości została otwarta w dniu zmartwychwstania Jezusa dla wszystkich ludzi po wszystkie czasy i „błogosławieni są ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29).

W Nim - Jezusie z Nazaretu cierpiącym, ukrzyżowanym i uwielbionym - jest wszystko! Najwznioślejsza miłość, która uniżona i mnie wynosi z największej depresji. Król i Mesjasz pokorny, na osiołku, bo najmocniejszy. Uczeń Ojca. Pierwsze i Ostanie Słowo. Ostatnia litera w alfabecie czyli TAW - znak ocalenia noszony ze czcią.

Im bliżej wydarzeń Gethsemani i krzyża tym więcej światła, tym mocniejszy sąd nad nami, tym radykalniejsze wezwanie do pozostawienia tego, co władca tego świata, za parawanem wielu mechanizmów i pragnień, ofiarowuje nam jako śmierć, a nie życie.