Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Księga życia i łaski Jezusa z chwilą wniebowstąpienia zostaje zamknięta na ziemi. Otwiera się księga życia Kościoła, księga historii łaski - życie Jezusa w nas, jako dziękczynienie Ojcu i świadectwo wobec świata.

Duch, obiecany przez Jezusa sprawi, że uczniowie nigdy nie będą się czuć osieroceni. Duch Święty przeprowadził w cierpliwości przez wszystkie cierpienia Jezusa i ożywił Jego ciało po śmierci. Duch Święty poprowadził Filipa, aby przyniósł radość całemu miastu. Dlaczego więc Jezus mówi: „Świat… Go nie widzi ani nie zna?” (J 14,17).

"Chrystus Dobry Pasterz, swoim autorytetem (laska) prowadzi i strzeże swoich wiernych (owca), przyciąga ich melodyjną symfonią prawdy (flet) oraz pozwala im spocząć w cieniu drzewa życia, swego odkupieńczego Krzyża, który otwiera na nowo raj”.

Niezmordowany, zmartwychwstały Wędrowiec jest i pozostanie na każdej naszej drodze. W zasięgu naszych rąk i serca jest Jego Słowo - najgłębsza interpretacja naszego życia. Nie mogę więc narzekać - nawet na pogodę! Mogę się modlić, bo wierzę co Bóg może nam dać. Przede wszystkim mogę i chcę żyć w każdej pogodzie tym, co już Bóg nam dał.

W jaki sposób powstanie z martwych i pojawienie się ponowne Jezusa między nami jest "wielkim miłosierdziem"? (1 P 1,3). Trzeba nam najpierw chyba zapytać dlaczego Jezus umarł, co doprowadziło Go do śmierci i co uczynił dla nas oraz co czyni dalej pośród nas po zmartwychwstaniu.

Czego szukałaś w swoim życiu Mario z Magdali?

„Hosanna, błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie”! To Jezus idzie w Imię Ojca, nie cofnął się i nigdy nie cofa się, aby nas ocalić! Nasza odpowiedź to ponowne spojrzenie na pasję Jezusa, aby sam Ojciec oczyścił nas - swój kielich - z plucia i zniewag na Chwałę Boga w Synu, a wypełnił Słowami Boga i Krwią Syna.

Bóg ma władzę nad całym nieszczęściem człowieka. Ukazuje to z wielką mocą Ewangelia św. Jana. Ojciec przez Chrystusa - ludzką i boską ręką - „otwiera wszystkie nasze groby”, więcej karmi nas Chlebem z nieba. Możemy być uwolnieni od wszytskich ran i śmierci!

W IV niedzielę Wielkiego Postu wraz z uzdrowionym ślepcem przechodzimy drogę z ciemności do światła. Jezus sam pragnie, abyśmy w uzdrowieniu fizycznym i trudnościach uzdrowionego zobaczyli siebie idących za Nim lub pozostających uparcie w ciemnościach.

W III niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do szczerej rozmowy z Jezusem jak Samarytanka. Mamy zostawić szemranie i otworzyć się na nowe rozlanie się miłości Boga w nas, na Szum Ducha, który wzbudza modlitwę i jest radością Ojca.

W wydarzeniu na górze Tabor widzimy błysk wieczności. To ważne dla tych, co uwierzyli w Jezusa Chrystusa i chcą nabrać odwagi do dalszej drogi. Nie jest to droga ślepa, ani nieprzetarta. Bez wiary Abrahama i posłuszeństwa Jezusowi nie wyjdziemy z przekleństwa grzechu i śmierci.

„W ciągu… całej historii ludzkiej toczy się ciężka walka przeciw mocom ciemności; walka ta zaczęta ongiś u początku świata, trwać będzie do ostatniego dnia, według słowa Pana. Wplątany w nią człowiek wciąż musi się trudzić..."

W świętości nie chodzi o perfekcję na każdej ludzkiej płaszczyźnie, ale o to, aby w konkretnej sytuacji być takimi jakimi chce nas sam Bóg przez Jezusa. To czyni nas świętymi; doskonałość jest wtedy również „przekraczalna”, to znaczy za każdym razem możemy kochać doskonalej wpatrując się w Jezusa.

Każdy uczeń Jezusa jest wezwany, aby świecić, a nie błyszczeć. Jest to wezwanie, które płynie z ust samego Jezusa: „Wy jesteście światłem świata… Nie zapala się światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5,14-16).

Poszukiwanie pokory wraz z pojawieniem się Jezusa nabiera nowej dynamiki. Jezus - Nowy Mojżesz, wprowadzający w tajemnice Nowego Przymierza z Bogiem staje się nie tylko Nauczycielem, ale Żywą Literą do naśladowania. Kiedy więc otwiera usta na górze, ogłaszając błogosławieństwa, objawia to Kim Jest i drogę, którą sam idzie do nas i po nas (Mt 5, 1-12a).

Jak Baranek jest Boga tak i Kościół jest Boga. Uwolnienie od zła zakłada „dorastanie do drogi Baranka”. Kościół Boży ma się stawać Kościołem Baranka przez nawrócenie, aż do czasu, kiedy Baranek będzie na wieki światłem i świątynią wszystkich, którzy poszli Jego drogą (por. Ap 22).

Odliczamy mijający czas. Mamy nadzieję na lepsze czasy. Smucimy się „złymi czasami”, w których dominuje zło i ból, niespełnienie. Medytując jednak słowo Boże, np. List do Galatów (szczególnie rozdział trzeci i czwarty), możemy odkryć spojrzenie na czas w życiu wierzącego.

„Przypominaj im, że powinni... nikogo nie lżyć, unikać sporów, odznaczać się uprzejmością, okazywać każdemu człowiekowi wszelką łagodność" (Tt 3,1.2).

Achaz, Józef i my żyjemy w innym czasie. Jednak Jezus jako Emmanuel tak samo przychodzi do każdego, abyśmy życie wygrali, a nie pogrążyli się w lęku i byli zdezorientowani. Bóg jest źródłem prawdy i światła, życia i siły, szczęścia. Taki staje się w Emmanuelu.

Powodem radości prawdziwej, dla mnie niewidomego jest - dzięki Ewangelii - wyjście z ciemności i odkrycie Jezusa żyjącego w Słowie, przyjęcie Pana w Eucharystii i w drugim człowieku, i widok tylu czynów, opartych na Ewangelii.