Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Dla św. Pawła jest to pytanie retoryczne, bo Chrystus Pan jest Jeden. Jeśli jest podzielony - zawłaszczany, to przez nas, grzeszników. Poziom naszej wiary w Chrystusa, głębia życia sakramentalnego każdego z nas jest jednak bardzo różna. Różny jest więc poziom jedności z Bogiem i z innymi wierzącymi. Mamy więc jako wierzący wpływ na jedność - przez osobiste nawrócenie.

A jednak „Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła” (J 1,5). Ciemności ducha pokonuje się intensywnością światła. Dotyczy to naszego serca jak i innych ludzi. Jezus powiedział, że kiedy „wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu” (Mt 24,12). Ci, którzy przyjęli Słowo Wcielone są nadzieją świata.

Zanim Jezus narodził się z Maryi, Józef przez posłuszeństwo wiary narodził się jakby na nowo. Przyjął znak Emmanuela, przyjął Maryję z Dzieckiem. Zmieniło się jego życie, dzięki Życiu Dziecka, które przyjął.

Zakwestionować Obecność Boga, swoje o niej wyobrażenie, czy zakwestionować siebie, uznać, że hojność Boża okazała się większa, że On sam daje mi zbawienie przez Jezusa sięgające do korzeni mojej istoty. Bez Boga jestem jak przystrojony badyl, który i tak zżerają robaki.

Bóg nic nie niszczy, to my psujemy. Bóg naprawia wszystko przez potomstwo Ewy (Rdz 3,9-15.20). Daje więc Bóg w pełni czasu Nowego Adama z Nowej Ewy, Niepokalanej. Oboje czyści pośród skalanych grzeszników, oboje ukryci i nie dotknięci przez węża i jego podstępy. Żyjąc „naprawiają” nas, wzbudzając nadzieję na odnowienie wszystkiego w Bogu.

„Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna” (Ap 22,16).

Życie chrześcijańskie to nieustanne przekraczanie tego, co już wiemy o Bogu i o sobie w Jego świetle. Wyrzucanie, kruszenie cielców, które betonują i zasłaniają drogę ku Ojcu. Trzeba nam przeglądać się w każdym zdaniu Ewangelii, aby nie brakło nam światła do nawrócenia.

W języku, którym posługiwał się Jezus nie ma stopniowania przymiotników. Ostra dwubiegunowość znaczeń (miłować – nienawidzieć) występująca w Ewangelii ma ukazać potrzebę jednoznacznej postawy wobec jedynego nauczyciela mądrości jakim jest Jezus.

Sposób przeżycia każdej sytuacji mówi wiele o nas i o naszej drodze ku Bogu. Zanim Jezus wypowie słowa: „Idź i usiądź na ostatnim miejscu” (Łk 14,10), przychodzi do nas w pokornej postaci i zajmuje ostatnie miejsce. On - Pierwszy - jest jak ostatni; od Betlejem po krzyż. Dlaczego?

Ogień w Piśmie Świętym wskazuje na Boga, na Jego niepojetą miłość, ale i na oczyszczenie oraz sąd. Aż trzykrotnie Bóg wprost jest nazwany OGNIEM: „Bóg jest ogniem pochłaniającym” (Hbr 12,29; Pwt 4,24; Iz 33,14).

„Nieustanne gromadzenie rozprasza serce, uniemożliwia docenienie wszystkiego i każdej chwili” (Papież Franciszek, Laudato si, p. 222).

Trzy chleby (Łk 11,5), aby nie brakło nikomu, kto głodny, kto w drodze, kto zasiądzie do stołu. Czy nie jest to obraz chleba codziennego, potrzebnego dla ciała, ale i chleba przyjaźni z Bogiem i chleba eucharystycznego, przez który jesteśmy jedno z Panem?

Płaszcz proroka jest jak dom. Przestrzenią modlitwy, spotkania, słuchania. To jakby inny świat, z którego wychodzi prorok ze słowem Boga. Jedynie Bóg może nas zadomowić w sobie, okryć-ubrać, przyozdobić, dać udział w dobru, bo tylko On jest Dobry.

W każdej sytuacji rozbrzmiewa pytanie, które Chrystus zadał apostołom – Kim jestem dla Ciebie? Jak rozumiesz obecność i moją drogę przez krzyż ku zmartwychwstaniu? Czy chcesz iść taką drogą jak Ja? Zawsze następuje odpowiedź, którą potem kontynuujemy; możemy dać się prowadzić Jezusowi - zapierając się siebie, albo zaprzeć się Jezusa, skupiając na swojej wygodzie (por. Łk 9,18-24).

Duch Święty pomaga nam „widzieć” Stwórcę, Pasterza, Lekarza - Boga Jedynego w Trójcy Świętej, podtrzymującego całe stworzenie, Sprawiedliwego, Miłosiernego, Wrażliwego na wołanie ludzkiego serca Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

"Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J14,26).

"Tajemnica szczęśliwej komunii z Bogiem i tymi wszystkimi, którzy są w Chrystusie, przekracza wszelkie możliwości naszego zrozumienia i wyobrażenia. Pismo święte mówi o niej w obrazach: życie, światło, pokój, uczta weselna, wino królestwa, dom Ojca, niebieskie Jeruzalem, raj: "To, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują" (1 Kor 2, 9)".

"Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego" (Dz 14,21).

Aż do końca czasów będzie trwała konfrontacja Ewangelii z ludzkimi sercami. Nie jest łatwo porzucić ciemności dla światła. Dobry pasterz nie może przestraszyć się ciemności pod żadną postacią. Jeśli Kościół żyje i rozwija się, to dzięki dobrym pasterzom. Takich nigdy nie brakowało i nie brakuje.

Miłosierdzie Boże jest jak otwarty, rozkwitnięty, czerwony tulipan, znak krwawego i uwielbionego stygmatu, który zaprasza i prowadzi do życia, nie do śmierci. I nasze rany rozkwitną, wcześniej jednak mamy je złączyć z Jego ranami, z Jego Sercem, z Jego wolą.