Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

„Każdy smutek najgłębszy jest nowym życiem, które Boski Mistrz zaszczepia w naszej duszy. Płodzi je w ciemności grobów, aby wskrzesić je do miłości” (Marta Robin).

"Nie rozpaczaj, nie wszystko jeszcze stracone, wejdź w rozmowę z Bogiem swoim, który jest Miłością i Miłosierdziem samym… duszo, usłysz głos miłosiernego Ojca swego” (Dzienniczek, p. 1486).

Prorok potrzebował więcej czasu na nawrócenie niż ludzie, do których Bóg go posłał. Dwukrotnie więc mówi Bóg Jonaszowi, aby ruszył w drogę z wezwaniem do nawrócenia. Ludzie z Niniwy tylko raz usłyszeli proroka i to wystarczyło dla uratowania ich życia i dobytku (Jon 3,1-5.10). Czy czasami ci, którzy są blisko nie są znowu aż tak blisko i potrzebują również nawrócenia jak będący na manowcach?

Jak poznajemy Objawionego tak objawiamy Poznawanego.

Mędrcy szli z daleka za światłem, które zostało zapalone najpierw w nich, a potem na niebie w postaci gwiazdy (Mt 2, 1-12). Sami Żydzi, choć mieli już zapalone światło objawienia odnaleźli je na nowo, jakby mocniejsze w słowach Jana Chrzciciela, a potem we wskazaniu na Jezusa, Baranka Bożego, który stanął w jednym szeregu z grzesznikami, choć grzechu nie miał (Mk 1,6b-11). Uczniowie w Kanie Galilejskiej uwierzyli, że cudowna przemiana wody w wino to dzieło oczekiwanego Mesjasza, który może wszystko uczynić nowym, innym. Poszli więc za Nim wraz z Maryją (J 2,1-12).

„Rośnij! Słuchaj mojego Słowa, spożywaj moje Ciało. Nie wchłoniesz mnie w siebie, to Ja przemienię Cię w siebie!” (Jezus do św. Augustyna)

Człowiek, który wszystko ma w Bogu, a w sobie odkrywa połamane serce, ucieszy się ofiarowanym zbawieniem, a może i zatańczy: „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty” (Iz 61,10)

Nawrócenie, to jak konieczne przycinanie zbyt wielu gałęzi na drzewie. Prostowanie myśli według Głosu Ewangelii. Wyznanie grzechów i ich odpuszczenie. Ostatecznie zanurzenie całego siebie w życiu Boga czyli chrzest w Duchu Świętym.

Na czym i jak bardzo zależy Jezusowi w ostatnich słowach Jego publicznej działalności? (por. Mk 13, 33-37). We wszystkich pięciu wersetach tekstu (oprócz jednego) jest wezwanie do czuwania! Jezus zdaje się wołać: nie prześpij życia, nie prześpij tej chwili, a nawet jak śpisz, oddaj swe serce Bogu, aby czuwało i było gotowe na spotkanie z Nim w środku nocy.

Uderzające jest zdziwienie zbawionych w dniu sądu ostatecznego. Jakimi drogami prowadził sprawiedliwych Duch Pana? Zbawieni i zdziwieni czynili dobro ze względu na potrzebę bliźniego i okazało się, że adresatem tego dobra był rzeczywiście Chrystus. Owszem wypowiadali słowa modlitwy Pańskiej: „Przyjdź królestwo Twoje…” (Mt 6,10), ale jeszcze głośniej wołały ich czyny miłości i miłosierdzia. Brzmiały i przyzywały ponownego przyjścia Króla.

"....Nie chcę zbierać zasług na Niebo, chcę pracować jedynie z Miłości ku Tobie... Pod wieczór życia stanę przed Tobą z pustymi rękoma..."

„Słyszysz? Możesz powstać z cmentarza!  Ja powstałem do życia, by pasją zarażać!”  Brzmi jak fraza z raperskiego tekstu i taka jest.

Kiedy ktoś chce przesłonić sobą całe słońce jest głupi i nadęty pychą. Kiedy chce zająć miejsce słońca - spali się! Wielkość i chwała Boga wzywa jego sługi do bycia małym i pokornym. To jest zachowanie mądre. Najpokornijesza służebnica - Niepokalana Miriam - jest najwyżej ze stworzeń i jest ikoną Kościoła.

W każdym uczynku wykonanym z miłości, z całego serca, skrywa się boskość (A. J. Heschel), bo liczy się tylko dar "z całego serca”. Inaczej nie jest to miłość i droga upodobnienia do Boga, którego chcemy ostatecznie nie tylko zobaczyć takim jaki jest, ale być z Nim na zawsze.

Trud miłości dotyczy chrześcijańskiego zaanagażowania się we wszystko, co ziemskie, również w politykę, aby to, co ziemskie stawało się coraz bardziej poddane Bogu, poza którym nie ma nic.

„Słuchajcie wy, którzy zostaliście dopuszczeni do świętych tajemnic i przyszliście na gody, a duszę odziewacie nieprzystojnymi czynami... Uszanujcie dobroć Tego, który was wzywa. Niech nikt nie będzie ubrany w brudne ubranie, lecz niech każdy z was starannie pracuje nad szatą swej duszy” (Św. Jan Chryzostom).

Syn Boży ogołocił samego siebie i stał się naszym sługą. Przyszedł do swojej zdewastowanej winnicy i naprawił ją. Ogołoceniem swoim woła każdego, abyśmy posłuchali Ojca i poszli drogą Syna.

Bóg w każdej godzinie jest dobry. Jego winnica jest otwarta dla wszystkich i wszystkich ludzi woła do pracy w niej, Jego Przymierze - w Jezusie Chrystusie - jest darem dla wszystkich, a nagrodą jest On sam dla każdego (por. Mt 20, 1-16a).

Niestety dzisiaj coraz częściej i jakby coraz łatwiej „udaje się” nam zamienić, wykrzywić kroki Jezusowej drogi o braterskim upomnieniu. Nagłośniamy skandal... pomijamy więc pierwszy krok, tak potrzebny, prosty i jakże miłosierny: idź i powiedz bratu w cztery oczy!

W każdej chwili istnieje możliwość, aby wyruszyć drogą za Jezusem dla ocalenia siebie i innych. Możliwość, nie przymus: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”.