Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Nawrócenie, to jak konieczne przycinanie zbyt wielu gałęzi na drzewie. Prostowanie myśli według Głosu Ewangelii. Wyznanie grzechów i ich odpuszczenie. Ostatecznie zanurzenie całego siebie w życiu Boga czyli chrzest w Duchu Świętym.

Na czym i jak bardzo zależy Jezusowi w ostatnich słowach Jego publicznej działalności? (por. Mk 13, 33-37). We wszystkich pięciu wersetach tekstu (oprócz jednego) jest wezwanie do czuwania! Jezus zdaje się wołać: nie prześpij życia, nie prześpij tej chwili, a nawet jak śpisz, oddaj swe serce Bogu, aby czuwało i było gotowe na spotkanie z Nim w środku nocy.

Uderzające jest zdziwienie zbawionych w dniu sądu ostatecznego. Jakimi drogami prowadził sprawiedliwych Duch Pana? Zbawieni i zdziwieni czynili dobro ze względu na potrzebę bliźniego i okazało się, że adresatem tego dobra był rzeczywiście Chrystus. Owszem wypowiadali słowa modlitwy Pańskiej: „Przyjdź królestwo Twoje…” (Mt 6,10), ale jeszcze głośniej wołały ich czyny miłości i miłosierdzia. Brzmiały i przyzywały ponownego przyjścia Króla.

"....Nie chcę zbierać zasług na Niebo, chcę pracować jedynie z Miłości ku Tobie... Pod wieczór życia stanę przed Tobą z pustymi rękoma..."

„Słyszysz? Możesz powstać z cmentarza!  Ja powstałem do życia, by pasją zarażać!”  Brzmi jak fraza z raperskiego tekstu i taka jest.

Kiedy ktoś chce przesłonić sobą całe słońce jest głupi i nadęty pychą. Kiedy chce zająć miejsce słońca - spali się! Wielkość i chwała Boga wzywa jego sługi do bycia małym i pokornym. To jest zachowanie mądre. Najpokornijesza służebnica - Niepokalana Miriam - jest najwyżej ze stworzeń i jest ikoną Kościoła.

W każdym uczynku wykonanym z miłości, z całego serca, skrywa się boskość (A. J. Heschel), bo liczy się tylko dar "z całego serca”. Inaczej nie jest to miłość i droga upodobnienia do Boga, którego chcemy ostatecznie nie tylko zobaczyć takim jaki jest, ale być z Nim na zawsze.

Trud miłości dotyczy chrześcijańskiego zaanagażowania się we wszystko, co ziemskie, również w politykę, aby to, co ziemskie stawało się coraz bardziej poddane Bogu, poza którym nie ma nic.

Syn Boży ogołocił samego siebie i stał się naszym sługą. Przyszedł do swojej zdewastowanej winnicy i naprawił ją. Ogołoceniem swoim woła każdego, abyśmy posłuchali Ojca i poszli drogą Syna.

Bóg w każdej godzinie jest dobry. Jego winnica jest otwarta dla wszystkich i wszystkich ludzi woła do pracy w niej, Jego Przymierze - w Jezusie Chrystusie - jest darem dla wszystkich, a nagrodą jest On sam dla każdego (por. Mt 20, 1-16a).

Niestety dzisiaj coraz częściej i jakby coraz łatwiej „udaje się” nam zamienić, wykrzywić kroki Jezusowej drogi o braterskim upomnieniu. Nagłośniamy skandal... pomijamy więc pierwszy krok, tak potrzebny, prosty i jakże miłosierny: idź i powiedz bratu w cztery oczy!

W każdej chwili istnieje możliwość, aby wyruszyć drogą za Jezusem dla ocalenia siebie i innych. Możliwość, nie przymus: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”.

Kościół, na wzór Jezusa jest otwarty dla wszystkich, aby poprowadzić każdego z tego świata ku zbawieniu. Nie może jednak ulec wpływon świata. Kościół dążąc do coraz głębszej tożsamości z Jezusem, mówi w Imieniu Pana, milczy w Imieniu Pana, czeka na decyzję wiary, która otwiera na pełnię łask Mesjasza. Jest w ten sposób skałą oparcia, skałą dla budowania, skałą pewności.

Pragnienie przyprowadziło ją z daleka. Pragnienie przeprowadziło ją przez milczenie Mesjasza, Syna Dawida. Pragnienie łaski pozwoliło oprzeć się krytyce apostołów. Na takie pragnienie odpowiedział Bóg-Człowiek.

"Człowiek rodzi się długo… pewne etapy nadały mojemu życiu decydujące ukierunkowanie… punktami zwrotnymi są te godziny, te chwile w ciągu dnia, kiedy sam na sam z Panem uświadamiałem sobie Jego wolę względem mnie” (Kard. R. Sarah).

Sam Jezus wystarczy? Tak, jeśli w Nim zobaczymy Ojca i całe Królestwo przygotowane dla nas... To Jezus - „Światłość ze Światłości” - jest fundamentem każdej jasnej-szczęśliwej ludzkiej relacji na ziemi. To dzięki Jezusowi - dla posłusznych Mu uczniów - to, co proste i codzienne, szare i monotonne, to, co ciężkie… rozjaśnia się w końcu Jezusem i Jego chwałą.

Istnieje i taki rodzaj radości, o której mówi Ewangelia: „z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę”, w której był skarb (Mt 13,44). Istnieje więc radość z tracenia dla zyskiwania, radość oddawania, aby zyskać o wiele więcej i wszystko widzieć inaczej. Ta radość odkryta dzięki skarbowi jest nieporównywalna już z niczym.

Duch Święty „nie widzi” nas jako chwast, ale dzieci, na które czeka, aby je przeprowadzać z ciemności do światła, aż ukształtuje w nas pragnienia samego Jezusa; aby nasze reakcje i czyny były takie jak Jezusa! Obyśmy tylko chcieli zacząć się modlić, potrzebować Boga bardziej niż powietrza!

„Skąd wyszedł siać, skoro wszędzie jest obecny i wszystko napełnia? Albo jak wyszedł?... [wyszedł] nie z miejsca, ale przez swą naturę i przez zrządzenie dokonane ze względu na nas, stając się nam bliższy przez okrycie ciałem… my nie mogliśmy przyjść do Niego… grzechy zamknęły nam dostęp, to On wyszedł ku nam… wyszedł uprawiać a nie karać, zasiać ziarno bogobojności”.

"Przyjdźcie do mnie wszyscy utrudzeni i obciążeni... weźcie Moje jarzmo". W rzeczywistości Jezus nie proponuje nam „nowych kajdanek”, ale proponuje udział w dźwiganiu Jego ciężaru! On dźwiga i ocala ten świat, a nas zaprasza właśnie do udziału w Jego drodze.