Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Bóg woła o wiarę Habakuka! Apostołowie wołają do Jezusa o pomnożenie swojej wiary, a św. Paweł wzywa Tymoteusza, aby rozpalił charyzmat, którym ma na nowo służyć innym.

"Jedno jest jasne: znakiem Boga dla ludzi jest Syn Człowieczy - sam Jezus. A jest nim najpełniej w misterium paschalnym, w tajemnicy śmierci i zmartwychwstania… On, ukrzyżowany i zmartwychwstały, jest prawdziwym Łazarzem” (Benedykt XVI, Jezus z Nazaretu).

Przypowieść, którą usłyszymy podczas liturgii w najbliższą niedzielę, zatytułowana jest w wydaniach Pisma Świętego: „Przypowieść o bogaczu i Łazarzu”. Przypatrzmy się bliżej tekstowi przypowieści: żył pewien człowiek bogaty… i żył żebrak imieniem Łazarz. Zauważmy, że człowiek bogaty nie ma imienia.

Tekst Ewangelii przeznaczonej na 25. niedzielę zwykłą rozpoczyna się od przypowieści o nieuczciwym zarządcy. Kończy się ona podsumowaniem Jezusa: „Synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z podobnymi sobie ludźmi niż synowie światłości”. Czy jest to prostu stwierdzenie faktu? A może pochwała synów światłości, czyli tych, którzy żyją nauką Jezusa, utożsamiają się z gronem Jego uczniów...?

„A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19,25-27).

„Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać” (Łk 15,1). Jezus, Jego Osoba, słowa, to coś bardziej pociągającego niż grzech i kraina śmierci, która dla „grzeszników i celników” stała się z czasem jak mieszkanie.

O co właściwie tak naprawdę walczymy i co chcemy zbudować w swoim życiu? Do osiągnięcia celu dobiera się odpowiednie środki. Jeśli chcemy wygrać bitwę o życie wieczne to trzeba mieć najlepszego Generała. Jeśli chcemy zbudować dom wiecznotrwały, to trzeba mieć Mądrego Budowniczego.

Syn Boży nie pozostał na równi z Bogiem, ale dla nas uniżył się. Rozpoczął swoją drogę na ziemi pomiędzy zwierzętami w Betlejem, a skończył pomiędzy złoczyńcami na krzyżu. Blisko tych tajemnic była Maryja. Św. Franciszek zbliżył się do tych tajemnic i przeniósł w swoją codzienność.

Pan Bóg jest tym, który przyprowadza, zbiera, gromadzi… Pragnie ze wszystkich narodów uczynić jeden lud zebrany w Jego imię.

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Szokujące słowa Jezusa. Zwłaszcza, jeśli pamiętamy Jego wypowiedź skierowaną do uczniów po zmartwychwstaniu: Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję. Czy nie ma sprzeczności pomiędzy tymi dwiema stwierdzeniami?

Jezus żył w czasach, kiedy społeczeństwo było podzielone na niewolników i panów, na tych którzy służą, i na tych, którzy są obsługiwani. W tamtych czasach nikomu nie przyszło do głowy coś takiego, jak zniesienie niewolnictwa. Przecież w takiej sytuacji świat by się zawalił, runąłby cały porządek społeczny. Dlatego to, co mówi Jezus do swoich uczniów, jest dla nich szokujące: Pan, kiedy wróci z uczty, przepasze się i każe sługom zasiąść do stołu i będzie im usługiwał!

„Dnie i noce, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki” (Dn 3,71).

Kraków w dniach ŚDM objawia młodych ludzi opartych o Jezusa Chrystusa, opartych o Kościół, potrzebujacych słów Następcy św. Piotra - Ojca św. Franciszka. To konkretna Skala, na której znajdujemy Ocalenie i Słowo na drogę do Pana.

Kohelet – wielki biblijny pesymista. Skąd takie czarne myśli w Piśmie Świętym? Wszystko marność. Albo raczej niesprawiedliwość. Czy się z tym możemy zgodzić? Biblia jest słowem Boga. Ale...

„Panie, naucz nas modlić się…” Modlitwa to nie jest rzecz prosta i oczywista. Modlitwa jest sztuką, którą nie każdy potrafi posiąść. Jest umiejętnością, której trzeba się uczyć. „Panie, naucz nas modlić się…”

Modlić się dziś o Boże Miłosierdzie, szczególnie w tych dniach w Krakowie z młodymi całego świata, to dzięki Jezusowi, być bardziej śmiałym niż Abraham.

Czytania dzisiejszej niedzieli przywołują cztery postacie biblijne. Cztery osoby określone przez konkretne, znane nam imiona. W kolejności występowania: Abraham, Sara, Marta i Maria. Obydwa czytania: z Księgi Rodzaju i Ewangelii są w pewien sposób połączone ze sobą. W jednym i drugim tematem, który stanowi tło opowiadania jest gościnność. Jest dom i gospodarze domu.

Jezus, miłosierny Samarytanin, jest w drodze do Jerozolimy, aby na Krzyżu nas ocalić. Zanim uratuje nas czynem miłosierdzia, naucza. Jedność dobrego słowa i miłosiernego czynu to wizytówka człowieka sprawiedliwego (Ps 15,1-5).

W przypowieści Jezusa o miłosiernym Samarytaninie zdumiewa ilość czasowników opisujących troskę Samarytanina - człowieka „z zewnątrz” (Żydzi nie mieli dobrych relacji z Samarytanami) - o pobitego i umierającego przy drodze człowieka.

"Tak bowiem mówi Pan: Oto Ja skieruję do niej pokój jak rzekę i chwałę narodów - jak strumień wezbrany. Ich niemowlęta będą noszone na rękach i na kolanach będą pieszczone" (Iz 66,12).