Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

W IV niedzielę Wielkiego Postu wraz z uzdrowionym ślepcem przechodzimy drogę z ciemności do światła. Jezus sam pragnie, abyśmy w uzdrowieniu fizycznym i trudnościach uzdrowionego zobaczyli siebie idących za Nim lub pozostających uparcie w ciemnościach.

W III niedzielę Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do szczerej rozmowy z Jezusem jak Samarytanka. Mamy zostawić szemranie i otworzyć się na nowe rozlanie się miłości Boga w nas, na Szum Ducha, który wzbudza modlitwę i jest radością Ojca.

W wydarzeniu na górze Tabor widzimy błysk wieczności. To ważne dla tych, co uwierzyli w Jezusa Chrystusa i chcą nabrać odwagi do dalszej drogi. Nie jest to droga ślepa, ani nieprzetarta. Bez wiary Abrahama i posłuszeństwa Jezusowi nie wyjdziemy z przekleństwa grzechu i śmierci.

„W ciągu… całej historii ludzkiej toczy się ciężka walka przeciw mocom ciemności; walka ta zaczęta ongiś u początku świata, trwać będzie do ostatniego dnia, według słowa Pana. Wplątany w nią człowiek wciąż musi się trudzić..."

W świętości nie chodzi o perfekcję na każdej ludzkiej płaszczyźnie, ale o to, aby w konkretnej sytuacji być takimi jakimi chce nas sam Bóg przez Jezusa. To czyni nas świętymi; doskonałość jest wtedy również „przekraczalna”, to znaczy za każdym razem możemy kochać doskonalej wpatrując się w Jezusa.

Każdy uczeń Jezusa jest wezwany, aby świecić, a nie błyszczeć. Jest to wezwanie, które płynie z ust samego Jezusa: „Wy jesteście światłem świata… Nie zapala się światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5,14-16).

Poszukiwanie pokory wraz z pojawieniem się Jezusa nabiera nowej dynamiki. Jezus - Nowy Mojżesz, wprowadzający w tajemnice Nowego Przymierza z Bogiem staje się nie tylko Nauczycielem, ale Żywą Literą do naśladowania. Kiedy więc otwiera usta na górze, ogłaszając błogosławieństwa, objawia to Kim Jest i drogę, którą sam idzie do nas i po nas (Mt 5, 1-12a).

Jak Baranek jest Boga tak i Kościół jest Boga. Uwolnienie od zła zakłada „dorastanie do drogi Baranka”. Kościół Boży ma się stawać Kościołem Baranka przez nawrócenie, aż do czasu, kiedy Baranek będzie na wieki światłem i świątynią wszystkich, którzy poszli Jego drogą (por. Ap 22).

Odliczamy mijający czas. Mamy nadzieję na lepsze czasy. Smucimy się „złymi czasami”, w których dominuje zło i ból, niespełnienie. Medytując jednak słowo Boże, np. List do Galatów (szczególnie rozdział trzeci i czwarty), możemy odkryć spojrzenie na czas w życiu wierzącego.

„Przypominaj im, że powinni... nikogo nie lżyć, unikać sporów, odznaczać się uprzejmością, okazywać każdemu człowiekowi wszelką łagodność" (Tt 3,1.2).

Achaz, Józef i my żyjemy w innym czasie. Jednak Jezus jako Emmanuel tak samo przychodzi do każdego, abyśmy życie wygrali, a nie pogrążyli się w lęku i byli zdezorientowani. Bóg jest źródłem prawdy i światła, życia i siły, szczęścia. Taki staje się w Emmanuelu.

Powodem radości prawdziwej, dla mnie niewidomego jest - dzięki Ewangelii - wyjście z ciemności i odkrycie Jezusa żyjącego w Słowie, przyjęcie Pana w Eucharystii i w drugim człowieku, i widok tylu czynów, opartych na Ewangelii.

W poznaniu Boga nie chodzi o wiedzę teoretyczną. W poznaniu Boga chodzi o takie spotkanie, które zmienia wszystko. Czy jest to możliwe?

Pierwszy dzień tygodnia - niedziela 27 listopada 2016 r. - jest również pierwszym dniem Adwentu. Co ma wspólnego Noe z Adwentem? Czy czeka nas jakiś nowy potop? Jeśli tak, to jak się na niego przygotować?

Jeżeli Jezus powrócił w chwale z najbardziej krwawej bitwy, ponieważ ukrzyżowany- zmartwychwstał; to przyjdzie do nas na końcu czasów, po pełnej cierpienia i bólu naszej historii, historii narodów i świata. Powróci i zabierze do swego królestwa tych, którzy Mu zaufali.

Jedna z odpowiedzi wiernych podczas Eucharystii. Wyznając wiarę, głosząc odważnie słowami, życiem i podejściem do zwykłych obowiązków Ewangelię Jezusa w świecie, oczekujemy Jego chwalebnego powrotu i objawienia się Jego panowania przez miłość.

Siedem odważnych wyznań w życie wieczne i siedem pragnień zatrzymania tego co ziemskie nawet po śmierci. Walka. "Niech Pan skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej" (2 Tes 3,5).

Dwa pragnienia: Boga i człowieka; Jezusa i Zacheusza, które mają stać się jednym pragnieniem dwóch wolności. Wspólnym zamieszkiwaniem i domem na zawsze.

W 1967 r. Czesław Niemen zaśpiewał po raz pierwszy „Dziwny ten świat”. Słowa, które i dziś bardzo mocno brzmią, bo niestety ciągle są prawdziwe: „…i dziwne jest to, że od tylu lat człowiekiem gardzi człowiek”.

Co Jezus chce zobaczyć w nas, kiedy przyjdzie na końcu czasów? Chce widzieć nas, wierzących, z otwartymi sercami i wyciągniętymi spontanicznie rękami, które jak ręce Mojżesza, były wzniesione do nieba, ręce zmęczone, spracowane, może podtrzymywane przez przyjaciół jak w sytuacji Pasterza narodu wybranego (Wj 17,8-13).