Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

Niestety dzisiaj coraz częściej i jakby coraz łatwiej „udaje się” nam zamienić, wykrzywić kroki Jezusowej drogi o braterskim upomnieniu. Nagłośniamy skandal... pomijamy więc pierwszy krok, tak potrzebny, prosty i jakże miłosierny: idź i powiedz bratu w cztery oczy!

W każdej chwili istnieje możliwość, aby wyruszyć drogą za Jezusem dla ocalenia siebie i innych. Możliwość, nie przymus: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”.

Kościół, na wzór Jezusa jest otwarty dla wszystkich, aby poprowadzić każdego z tego świata ku zbawieniu. Nie może jednak ulec wpływon świata. Kościół dążąc do coraz głębszej tożsamości z Jezusem, mówi w Imieniu Pana, milczy w Imieniu Pana, czeka na decyzję wiary, która otwiera na pełnię łask Mesjasza. Jest w ten sposób skałą oparcia, skałą dla budowania, skałą pewności.

Pragnienie przyprowadziło ją z daleka. Pragnienie przeprowadziło ją przez milczenie Mesjasza, Syna Dawida. Pragnienie łaski pozwoliło oprzeć się krytyce apostołów. Na takie pragnienie odpowiedział Bóg-Człowiek.

"Człowiek rodzi się długo… pewne etapy nadały mojemu życiu decydujące ukierunkowanie… punktami zwrotnymi są te godziny, te chwile w ciągu dnia, kiedy sam na sam z Panem uświadamiałem sobie Jego wolę względem mnie” (Kard. R. Sarah).

Sam Jezus wystarczy? Tak, jeśli w Nim zobaczymy Ojca i całe Królestwo przygotowane dla nas... To Jezus - „Światłość ze Światłości” - jest fundamentem każdej jasnej-szczęśliwej ludzkiej relacji na ziemi. To dzięki Jezusowi - dla posłusznych Mu uczniów - to, co proste i codzienne, szare i monotonne, to, co ciężkie… rozjaśnia się w końcu Jezusem i Jego chwałą.

Istnieje i taki rodzaj radości, o której mówi Ewangelia: „z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę”, w której był skarb (Mt 13,44). Istnieje więc radość z tracenia dla zyskiwania, radość oddawania, aby zyskać o wiele więcej i wszystko widzieć inaczej. Ta radość odkryta dzięki skarbowi jest nieporównywalna już z niczym.

Duch Święty „nie widzi” nas jako chwast, ale dzieci, na które czeka, aby je przeprowadzać z ciemności do światła, aż ukształtuje w nas pragnienia samego Jezusa; aby nasze reakcje i czyny były takie jak Jezusa! Obyśmy tylko chcieli zacząć się modlić, potrzebować Boga bardziej niż powietrza!

„Skąd wyszedł siać, skoro wszędzie jest obecny i wszystko napełnia? Albo jak wyszedł?... [wyszedł] nie z miejsca, ale przez swą naturę i przez zrządzenie dokonane ze względu na nas, stając się nam bliższy przez okrycie ciałem… my nie mogliśmy przyjść do Niego… grzechy zamknęły nam dostęp, to On wyszedł ku nam… wyszedł uprawiać a nie karać, zasiać ziarno bogobojności”.

"Przyjdźcie do mnie wszyscy utrudzeni i obciążeni... weźcie Moje jarzmo". W rzeczywistości Jezus nie proponuje nam „nowych kajdanek”, ale proponuje udział w dźwiganiu Jego ciężaru! On dźwiga i ocala ten świat, a nas zaprasza właśnie do udziału w Jego drodze.

Z daleka od kamer i wielkiej widowni, ponieważ w głębi serca, pomnaża się "nowe życie", a błogosławieństwo Boga spływa na świat przez tych, którzy są coraz mocniej wkorzenieni w Boga. Życie łaski, które w uczniach Jezusa wprost eksploduje jest jednocześnie darem dla tych, którzy ich przyjmują jako posłańców Boga.

Jaki jest sens wierności jednego? Jednego brata pośród swoich? Jednego Kościoła wobec świata? Sens jest taki, że przez wierność i świadectwo jednego wielu jest uratowanych (por. Rz 5,15).

Jezus jest świadomy, że świat dojrzał i czeka na słowo i moc Boga. Czeka na prawdę, która wyzwala i niesie życie. Dlatego wzywa do modlitwy o żniwiarzy. Apostołów posyła, ale chce posyłać ich w większej liczbie.

Tylko w świetle jakim jest Bóg, możemy odkrywać prawdę o Nim i o nas. Każdy jest wezwany, aby w Bożej światłości poznawać prawdę potrzebną w danej chwili. Bóg jest blisko i wie czego nam potrzeba.

Żyjemy w czasach ostatecznych czyli pomiędzy wylaniem Ducha Świętego na świat, a przyjściem Pana Jezusa. Wszystkie najważniejsze wydarzenia duchowe dla świata dokonały się!

Księga życia i łaski Jezusa z chwilą wniebowstąpienia zostaje zamknięta na ziemi. Otwiera się księga życia Kościoła, księga historii łaski - życie Jezusa w nas, jako dziękczynienie Ojcu i świadectwo wobec świata.

Duch, obiecany przez Jezusa sprawi, że uczniowie nigdy nie będą się czuć osieroceni. Duch Święty przeprowadził w cierpliwości przez wszystkie cierpienia Jezusa i ożywił Jego ciało po śmierci. Duch Święty poprowadził Filipa, aby przyniósł radość całemu miastu. Dlaczego więc Jezus mówi: „Świat… Go nie widzi ani nie zna?” (J 14,17).

"Chrystus Dobry Pasterz, swoim autorytetem (laska) prowadzi i strzeże swoich wiernych (owca), przyciąga ich melodyjną symfonią prawdy (flet) oraz pozwala im spocząć w cieniu drzewa życia, swego odkupieńczego Krzyża, który otwiera na nowo raj”.

Niezmordowany, zmartwychwstały Wędrowiec jest i pozostanie na każdej naszej drodze. W zasięgu naszych rąk i serca jest Jego Słowo - najgłębsza interpretacja naszego życia. Nie mogę więc narzekać - nawet na pogodę! Mogę się modlić, bo wierzę co Bóg może nam dać. Przede wszystkim mogę i chcę żyć w każdej pogodzie tym, co już Bóg nam dał.

W jaki sposób powstanie z martwych i pojawienie się ponowne Jezusa między nami jest "wielkim miłosierdziem"? (1 P 1,3). Trzeba nam najpierw chyba zapytać dlaczego Jezus umarł, co doprowadziło Go do śmierci i co uczynił dla nas oraz co czyni dalej pośród nas po zmartwychwstaniu.