Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

I nastał nowy czas. Adwent – czas oczekiwania na przyjście Pana, czas czujności, mądrości i nadziei. Jak czekać? Wytrwale i mądrze, z niewzruszoną pewnością, że przyjdzie. A trzeba mądrości, by nie utopić się w wodach potopu: nieprawości, bezbożności, fałszu i złudzeń. Stąd wezwanie: „Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami”. Kto jest na górze, tego wody najgorszej ulewy nie pochłoną.

Mówi się, że szlachectwo zobowiązuje. O ileż bardziej przynależność do królewskiego rodu! Jeśli jestem dzieckiem Króla, płynie we mnie królewska krew. I chodzę z podniesioną głową.

„Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy przez wieki i na zawsze” (Dn 12,3). Bł. Salomea (1212-1268), pierwsza polska klaryska, świeci tak od 750 lat.

Jeden patrzy na drugiego i czasami zazdrości. Ten ma to, tamten tamto. A ja? Też bym tak chciał. I tak traci się czas. Na nic. Jedynie frustracja może wzrastać. Skąd bierze się zazdrość? Często właśnie stąd. Z nierozpoznania i nieuznania własnych darów. Zawsze wydaje się, że inni mają więcej i lepiej. A może mają też i więcej problemów?

Św. Bonawentura pisze: „Miłość człowieka czyni serce miękkim jak wosk, zaś miłość Boga odciska na nim swą pieczęć”. Kiedy człowiek jest twardy jak stal, pieczęć Boga może jedynie na nim zazgrzytać, nie może odcisnąć swojego kształtu. W ascezie chodzi więc nie o to, by się usztywnić, ale by się rozluźnić i dać się Bogu rozgrzać jak wosk.

Ta kilkakrotnie restartująca wiosna przypomina człowieka. Ten zaczyna na nowo z nowym entuzjazmem. I gaśnie. I znów zaczyna. Czasem się zniechęca. Jeśli jednak pozostaje w nim choć szczelina, przez którą przedrze się promień Bożego światła, może znów zapłonąć i powstać do życia.

Wielki Piątek w naturalny sposób przyzywa do kontemplacji Krzyża. To wpatrywanie się w wywyższony Krzyż ma sens, który wraz ze św. Klarą warto odkryć. W swoich listach zachęca św. Agnieszkę, by przeglądała się w tym jedynym zwierciadle, które pozwala zobaczyć prawdę i jaśnieć blaskiem odwiecznego Piękna.

Jezus, podobnie jak współplemieńcy Mojżesza, poczuł pragnienie. Przyszedł więc do źródła. Nie miał jednak czym zaczerpnąć wody. Nie szemrał i nie złorzeczył jak oni, ale cierpliwie czekał. I nadeszła kobieta, Samarytanka.

O co chodzi w świadectwie chrześcijańskiego życia? Odpowiedź, jaką daje Jezus, wskazuje na światło, które ma świecić wobec innych. Chodzi jednak o to, by nie błyszczeć, lśnić, brylować, ale by rzeczywiście świecić. A człowiek nigdy nie świeci własnym światłem, ale światłem Boga.

Zakończył się okres bożonarodzeniowej radości. Rozpoczął się okres radości zwykłej, zwyczajnej, codziennej. Chrzest Jezusa w Jordanie dobrze wprowadza w tę zwykłość. On – Syn Boży, Mesjasz i Zbawca – nie podkreśla swojej niezwykłości. Wręcz przeciwnie wchodzi między ludzi, utożsamia się z nimi i jak oni prosi o chrzest nawrócenia.

Zbliżające się święta Bożego Narodzenia wiążą się z genealogią Jezusa. Czytanie imion przodków od Abrahama przez Dawida aż po Józefa wymaga uważności, by któregoś z nich nie przekręcić, bo brzmią dość egzotycznie. Takiej uważności wymaga też codzienne życie, by nie pokręcić w nim niczego, co na pozór wyglądać może zbyt powszednio czy nudno.

Rocznica poświęcenia własnego kościoła czy Bazyliki Laterańskiej mają w sobie coś z anonimowości. Święta dziwnie odległe, raczej trudne dla osobistej refleksji. Co zrobić, by stały się bliższe?

Już sama aura listopadowa nastraja nostalgicznie i rozbudza tęsknotę. Wspominamy bliskich nam ludzi, którzy są już po tamtej stronie. W pamięci ożywają zdarzenia, przy których łza kręci się w oku. I budzi się tęsknota.