Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

„W wizji zakonu św. Maksymiliana bardzo ważne miejsce odgrywali jego współpracownicy, bracia połączeni węzłem tego samego powołania. O. Kolbe był wobec nich bardzo wymagający, ale potrafił także docenić prawdziwe powołanie poparte pobożnością i pracowitością” – pisze o. Piotr Bielenin w kolejnym odcinku cyklu „Oczami św. Maksymiliana”. Tym razem porusza kwestię znaczenia Zakonu w życiu Maksymiliana Kolbego.

„Mówią, że dzisiaj świętych nie ma albo że gdzieś do Francji albo do Włoch trzeba się wybrać, aby spotkać się z ludźmi, których jeszcze za życia świętymi i nie bez przyczyny zowią. Nieprawda […]. Miałem i ja szczęście poznać taką duszę i, choć nie było mi dane dłużej z nią obcować, wywarła ona jednak na mnie wrażenie niezatarte, a jest to o. Wenanty Katarzyniec, franciszkanin”. Tak św. Maksymilian pisał w „Kalendarzu Rycerza Niepokalanej” z roku 1925 przedstawiając następnie czytelnikom sylwetkę zmarłego 31 marca 1921 r. w opinii świętości współbrata.

Kiedy przyglądamy się jego osobie, św. Maksymilian Kolbe może wydawać się przede wszystkim człowiekiem aktywnym, nieustannie podejmującym różne formy działalności. Z punktu widzenia duchowego jawi się jako asceta pracujący nad sobą, szukający nowych sposobów realizacji swojej drogi. Z punktu widzenia praktycznego jako wspaniały organizator, dyrektor wydawnictwa, gwardian ogromnego klasztoru, misjonarz „ad gentes”. Jednym zdaniem: człowiek zawsze ogromnie wymagający, od siebie i od innych, ciągle podążający naprzód w realizacji swoich celów.

„Muszę być świętym jak największym” PMK 850 (t. 2, s. 34). To pierwsze zdanie, a konkretniej pierwszy punkt z „Regulaminu życia”, który napisał dla siebie w czasie rekolekcji w lutym 1920 r. w Krakowie, młody kapłan franciszkański, o. Maksymilian Kolbe.

Często życie świętych postrzega się jako autostradę prowadzącą do nieba. Tymczasem w większości przypadków (jestem przekonany, że we wszystkich, ale może jest jakiś wyjątek, więc wolę się zaasekurować) była to, jak mówi Pismo, wąska droga (por. Mt 7,14). Różnorodne były przeszkody, z którymi przychodziło im się zmagać: własne wady i słabości, problemy wspólnotowe, trudne czasy, prześladowania, a wreszcie i kłopoty rodzinne. I właśnie tym ostatnim w życiu św. Maksymiliana chcę się w tym tekście przyjrzeć – pisze o. Piotr Bielenin.

Zapraszamy do lektury kolejnej opowieści o św. Maksymilianie, którego poznajemy przez pryzmat jego pism. Tym razem o. Piotr Bielenin opowiada o wielkim pragnieniu o. Kolbego dotyczącym stałej adoracji Najświętszego Sakramentu.