Franciszkanie.pl - serwis informacyjny

„Muszę być świętym jak największym” PMK 850 (t. 2, s. 34). To pierwsze zdanie, a konkretniej pierwszy punkt z „Regulaminu życia”, który napisał dla siebie w czasie rekolekcji w lutym 1920 r. w Krakowie, młody kapłan franciszkański, o. Maksymilian Kolbe.

„Mówią, że dzisiaj świętych nie ma albo że gdzieś do Francji albo do Włoch trzeba się wybrać, aby spotkać się z ludźmi, których jeszcze za życia świętymi i nie bez przyczyny zowią. Nieprawda […]. Miałem i ja szczęście poznać taką duszę i, choć nie było mi dane dłużej z nią obcować, wywarła ona jednak na mnie wrażenie niezatarte, a jest to o. Wenanty Katarzyniec, franciszkanin”. Tak św. Maksymilian pisał w „Kalendarzu Rycerza Niepokalanej” z roku 1925 przedstawiając następnie czytelnikom sylwetkę zmarłego 31 marca 1921 r. w opinii świętości współbrata.

Często życie świętych postrzega się jako autostradę prowadzącą do nieba. Tymczasem w większości przypadków (jestem przekonany, że we wszystkich, ale może jest jakiś wyjątek, więc wolę się zaasekurować) była to, jak mówi Pismo, wąska droga (por. Mt 7,14). Różnorodne były przeszkody, z którymi przychodziło im się zmagać: własne wady i słabości, problemy wspólnotowe, trudne czasy, prześladowania, a wreszcie i kłopoty rodzinne. I właśnie tym ostatnim w życiu św. Maksymiliana chcę się w tym tekście przyjrzeć – pisze o. Piotr Bielenin.

Zapraszamy do lektury kolejnej opowieści o św. Maksymilianie, którego poznajemy przez pryzmat jego pism. Tym razem o. Piotr Bielenin opowiada o wielkim pragnieniu o. Kolbego dotyczącym stałej adoracji Najświętszego Sakramentu.